Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθη. Κάποιες φορές ολιγώρησε. Όμως οι αποφάσεις του ως κυβέρνηση, που θέλει να έχει και την εξουσία, πρέπει να είναι ειδικά τώρα πιο τολμηρές, αλλά κοινωνικά δίκαιες και όχι αποτέλεσμα λύσεων που ενώ είχαν απορριφθεί, γίνονται τώρα αποδεκτές. Και στις τολμηρές και δίκαιες κοινωνικά αποφάσεις πηγαίνεις ακόμα κι αν έχεις έναν μόνο βουλευτή να σου δίνει την πλειοψηφία.Είναι δύσκολο για έναν λαό που έχει υποφέρει τόσο τόσα χρόνια να μπορεί να διακρίνει το άμεσο από το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα, διότι δεν έχει πια το κουράγιο και την δύναμη να περιμένει. Φροντίζουν δε, να του το κάνουν κουρέλι πρωί, μεσημέρι και βράδυ από τις 8:00 και μετά για παν ενδεχόμενο. Δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματισμούς και savoir vivre. Στην πολιτική όταν κάθεσαι στο τραπέζι, πρέπει πρώτα απ΄όλα να τιμάς τον εαυτό σου, έπειτα τους συνδαιτημόνες σου αλλά να΄χεις το νου σου μην σου αρπάξουν το μαχαιροπήρουνο την ώρα που σου χαμογελούν και σ΄ εγκαλέσουν από πάνω ότι τους το κλέβεις!
Η τόλμη και η κοινωνική δικαιοσύνη των μέτρων επιβάλλονται ακόμα περισσότερο όταν σε συνθήκες δύσκολες για τον λαό, κύκλοι και παρακύκλοι που δεν θέλουν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα της αντιπολίτευσης και της απώλειας της εξουσίας τους, ενεργούν ως δύναμη ευκτικής ανατροπής μέσα σε μια δημοκρατία που ψάχνει να βρει τον εαυτό της και το νόημά της έπειτα από την επέλαση των πιο σκληρών κι αντιλαϊκών πολιτικών που εκείνοι επέβαλαν. Αν την πολιτική αποφασιστικότητα και κοινωνική ευαισθησία του ΣΥΡΙΖΑ τη θέλουν να αποχρωματίζεται πολιτικά και ιδεολογικά από την εφαρμογή ενός Μνημονίου, προϊόν καθαρού εκβιασμού, και να τον παρουσιάζουν ως δείγμα μιας αλλοτροιωμένης ιδεολογίας, η αντιπολίτευση με τα υιοθετημένα «θέλω», «απαιτώ» και «πράττω» των δανειστών, ως απόδειξη της ιδεολογικής της ταύτισης και συμπόρευσης με τις πιο αντιλαϊκές συντηρητικές ιδεολογίες, είναι σίγουρα το δήγμα.
Η ΝΔ δεν θέλει Μνημόνια, διότι το «όραμά» της που το συντονίζει στην έννοια «μεταρρυθμίσεις», προέρχεται από την ίδια σκληρή νεοφιλελεύθερη μήτρα. Το είχε πει πρόσφατα κι ο Βορίδης σε πρωινή τηλεοπτική εμφάνισή του μέσα από εύηχες επικοινωνιακά λέξεις που όμως κρύβουν την αλήθεια: «διαφορετικό μείγμα μέτρων περικόπτωντας δαπάνες από το δημόσιο» και «γιατί το λέω με τόση σιγουριά. Γιατί το έχουμε κάνει«. Σωστά, απολύσεις. Φυσικά το έχουν κάνει και στον ιδιωτικό τομέα που τον αποψίλωσαν μαζί με τα όνειρα χιλιάδων νέων που εγκατέλειψαν τη χώρα, ζώντας τον εφιάλτη της μετανάστευσης της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60. Αλλά το λάθος και η έλλειψη της αναγκαίας μεν αλλά καλά ζυγιασμένης αποφασιστικότητας βαραίνει, δυστυχώς, τον ΣΥΡΙΖΑ, για να φαντάζει ως «λύση» μια νεοφιλελεύθερη δεξιά μέσα από ένα δήθεν κεντροδεξιό προφίλ που καλλιεργεί και το προμοτάρουν φίλιοι δίαυλοί της με εικόνες κοινωνικής έκρηξης, αγανάκτησης και «Αποκάλυψης». Μπορεί βέβαια να συμπάθησαν ξαφνικά την ελληνική κοινωνία, την οποία πριν επί Σαμαρά-Βενιζέλου λοιδωρούσαν, απαξίωναν και τρομοκρατούσαν, διότι αυτή είναι ο εργοδότης τους. Ξέρετε, δάνεια, δανεικά κι αγύριστα και συνάμα γυρισμένα από τις πλάτες μας.
Η πολιτική «Βάρκιζα» για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ που «προείπε» κάποτε ο πάλαι ποτέ επιστήθιος φίλος του Αντ. Σαμαρά και νυν συνοδοιπόρος του Γ. Καρατζαφέρη Τάκης Μπαλτάκος, έχει γίνει πια ολοκάθαρα μια από τις πλέον δυνατές εμμονές της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ναι μεν είναι θεμιτό ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να επιθυμεί να γίνει κυβέρνηση, αλλά να θέλει να «κοινωνήσει» από το δισκοπότηρο της εξουσίας κρεμάμενη από «χείλη ασεβών», που εκφέρουν απροκάλυπτα και προκλητικά λόγους αντιδημοκρατικούς, είναι το ατύχημα -αν όχι δυστύχημα- για τη χώρα που δεν πρέπει να (ξανα)συμβεί. Πόσο μάλλον όταν το πολιτικό της παρόν και μέλλον είναι απότοκος ενός αποτυχημένου παρελθόντος και στηρίζεται στην ανεπίτρεπτη πολιτική ελεημοσύνη εκείνων που δεν τηρούν και δεν σέβονται την υπογραφή τους. Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωνε σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine ότι «η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν στον σωστό δρόμο. […]».
Το κοινό τους -λες και είχαν ποτέ διαφορές- ανάμεσα στο εγχώριο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο το ΔΝΤ και λοιπών φίλιων δυνάμεων, λες και στο πρώτο αντανακλώνται οι προσδοκίες του δεύτερου, είναι ό,τι έχει απομείνει από αυτό που λέγεται κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι στο λεξιλόγιό τους, και των δύο, πρυτανεύουν οι έννοιες «αναδιάρθρωση», «αναθεώρηση», «μεταρρύθμιση» (δηλαδή απορρύθμιση σύμφωνα με τους πνευματικούς πατέρες τους Χάγιεκ και Μ. Φρίντμαν που άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στην Χιλή του Πινοτσέτ και αλλού). Το παγκόσμιο σύστημα έχει τρωθεί βαριά, από τα ίδια του τα όπλα τα οποία τώρα στρέφει εναντίον εκείνων που έχουν το θάρρος καίτοι αδύναμοι να μάχονται με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει. Η μάχη αυτή για κάποιους πρέπει να χαθεί, γι΄αυτό και την υποβιβάζουν λεκτικά, εννοιολογικά και ουσιαστικά σε «επικοινωνιακά παιχνίδια». Ελπίζω να διαψευστούν σύντομα, με τολμηρές αλλά κοινωνικά δίκαιες αποφάσεις.
Πριν πάρα πολύ καιρό είδα μια ξένη ταινία, «Ο πατριώτης» με τον Μελ Γκίμπσον. Κάποια στιγμή στην ταινία ένας πάστορας αποφασίζει να συμμετάσχει στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας, προκαλώντας την απορία του ποιμνίου του που ήταν συγκεντρωμένο στην εκκλησία. Εκείνος απάντησε: «Ο ποιμένας πρέπει να φυλάει το ποίμνιό του. Όμως ενίοτε πρέπει να κυνηγά τον λύκο.»
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση!
gatisap.wordpress.com 